14 Ocak 2010 Perşembe

Teşekkürler...

Bu yazı bir teşekkür yazısı. Şu anda gece yarısını 20 dakika geçti. Artık resmen kızımın doğum günündeyiz. Yani 14 Ocak 2010 oldu. Saatler kaldı onu görmeye, onu kucaklamaya. Çok garip duygular yaşıyorum. Akşam ve öğleden sonra biraz melankoliktim. Neden olduğunu bilmeden çok ağladım. Şimdi daha iyiyim yeme - içme yasağı saat 12den itibaren başladı. Ameliyat için şu andan itibaren bir şey yememek önemli. Evet bu bir teşekkür yazısı olacak,


Önce kızıma... Canım kızıma bunca zamandır beni tek bir kez bile üzmediği için, normal yaşamımı devam ettirmeme izin verdiği için, her hangi bir sağlık sorunu çıkarmadığı için, yurt içi-dışı tüm yolculuklarımda çok akıllı dur
duğu için, ultrasonlarda çoğu zaman çok güzel görünüp beni çok mutlu ettiği için, ve bizim çocuğumuz olarak doğmayı seçtiği için teşekkür ediyorum.

Sonra birtanecik herşeyime, eşime, bu uzuuuuun yolda benim hep yanımda olduğu için, bana hep moral desteği verdiği için, hormon dalgalanmalarımda iniş çıkışlarımda bana sabırla katlandığı ve bunu bir "katlanma" olarak algılamamam için elinden geleni yaptığı için, artık eğilemediğim ve ayakkabılarımı bile giyemediğim bu son bir ayda her şeyimle ilgilenip bana çok yardım ettiği için, kendisi de çok korktuğu halde sırf ben yalnız kalmayayım diye yarın benimle ameliyata gireceği için, beni dinlediği için, beni sevdiği için, yanımda olduğu için...kısacası hayatımda var olduğu için teşekkür ediyorum.

Aileme, bana sundukları sıcacık sevgi ve destek için. Her konuda yanımda oldukları için. Bu son bir ayda elimi sıcak sudan soğuk suya sokmadıkları için. Filiz'e bu akşam elinde bu güne kadar aldığım en kocaman çiçek demetiyle gelip şen
şakrak bana sarılarak girdiğim şu matem havasından beni çekip çıkardığı için, her lazım olduğunda arabasını bize tahsis ettiği için, yarın gece hastanede kalıp İmge'ye ve bana bakacağı için, Burcu'ya her sıkıldığımda yanımda olduğu için, bizi sık sık evine davet edip güzel kurabiyeler, tatlılar yaptığı için, Duru'ya her sabah bize gelip akşama kadar oyunlar oynadığı ve bir dünya tatlısı olduğu için, İlker'e taa oralardan arayıp sorduğu ve moral verdiği için, Diba'ya beni bu halime SPSS'ci aramaktan kurtardığı için ve anneme sadece ve sadece var olduğu için teşekkür ederim.

Arkadaşlarıma, hep yanımda olup bana her konuda yardımcı oldukları için, bütün bu sinir bozucu bekleme sürecinde beni arayıp sorup yalnız hissetmeme engel oldukları için. Benimle buluşup bol bol gülüştükleri için, beni dostluğun o muhteşem sıcaklığına sarıp sarmaladıkları için, İmge'yi ve beni daha şimdiden hediyelere boğup şımarttıkları için, hayatımın en büyük sürprizi olan baby shower'ı organize ettikleri için ve şimdi sıralayamadığım ama beni çok mutlu eden pek çok şey için teşekkür ederim.


Bu blogu sürdürüp sürdürmemekte kararsızım. Amacım sadece yıldız tozuyla hamilelik yolculuğumuzu yazmaktı. Belki devamını yazarım belki yazamam. Bizi okuyan, yorum yazan, burada da sohbete devam ettiğim tüm dostlarıma teşekkür ederim. Bana ve İmge'ye şans dileyin :) İşte bugün İmge ve ben tek bedendeyken çekilmiş son resmimiz yanda. Yarın doğacak ve bu dünyaya gelmiş yeni bir birey olarak yaşamını sürdürecek de olsa, o her zaman benim can parçam olacak. Yüreğim şimdi olduğu gibi o zaman da onun için atmaya devam edecek. Evet yıldıztozu, artık bu maceranın sonu geldi, yarın seninle yeni maceralara yelken açalım olur mu?

Annen...



Hiç yorum yok: